به گزارش راهبرد معاصر؛ شخصیت های سیاسی بسیاری در طول تاریخ، نوسان های رفتاری شدیدی از خود نشان داده اند. به عنوان مثال، زبیر، روزی مقتدرانه از حضرت علی (ع) دفاع می کرد و چندی بعد، علیه مراد خود، شمشیر کشید. چنین نمونه هایی در جهان اسلام امروز هم وجود دارد.بسیاری از سیاسیون کشورهای مسلمان، روزی با ایران هستند و روزی بر ایران. در این بین، دو نمونه را می توان به عنوان بارزترین، نمودهای تولارنس های رفتاری معرفی کرد. مقتدی صدر در عراق و محمود البدر در مصر.
مقتدی صدر
خاندان صدر، از دوره بعث، به دلیل مبارزات جدی خود علیه صدام، شهرت و نفوذ بسیاری پیدا کردند. پس از سرنگونی صدام در 2003، مقتدی صدر، به عنوان رئیس جریان سیاسی که از خاندانش به ارث برده بود، شد. او با گذشت زمان اندکی، گروه مسلح "جیش المهدی" را شکل داد و به مبارزه همزمان ضد ارتش امریکا و نیروهای رسمی عراق پرداخت. صدر در این دوران خود را به عنوان یک طرفدار جمهوری اسلامی ایران معرفی می کرد ولی گروه تحت امرش گاه دست به اقداماتی می زدند که نشان از رخنه افراط گرایی در میان آن ها داشت. به عنوان مثال، بسیاری از اهالی کربلا نقل می کنند که جیش المهدی، یکبار حتی به سوی حرم امام حسین آتش گشود به این بهانه که تولیت آستان اباعبدالله (ع) حاضر به حمایت مالی از آن ها ( که مدافعان تشیع در عراق محسوب می شدند)، وقعی نمی نهد. مقتدی صدر در حالی که با پس از روی کار امدن نوری المالکی همچنان با ارتش در جنگ بود، در سال 2009 به عربستان سفر کرد ولی از ترس بازداشت شدن به دست نوری المالکی، پس از ریاض راهی تهران و نه بغداد شد.
در هنگام حضور وی در ایران، صدر دستور می دهد که جیش المهدی سلاح ها را زمین بگذارد و این نقطه ای بود که تهران به بغداد اثبات کرد که حامی ثبات زدایی در دولت های همسایه نیست. بر همگان واضح است که وساطت ایران در آن برهه باعث تصمیم مقتدی به زمین گذاشتن سلاح شد.
به مرور زمان اما، صدر رویکردهای خود را تغییر داده و اکنون در جبهه ای کاملا ضد ایرانی بازی می کند. مقتدی صدر با بن سلمان روابط گرمی برقرار کرده و عربستان را "پدر کشورهای عربی" می داند و از "دخالت های ایران در امور داخلی عراق" به تنگ آمده است. او بارزترین مصداق تغییر فاحش دیدگاه ها نسبت به مسائل عراق است.
محمود بدر
پس از قدرت گرفتن اخوان المسلمین در مصر، جمهوری اسلامی ایران برخلاف انتظار شاهد رویکرد نه چندان دلگرم کننده ای از سوی محمد مرسی بود. رئیس جمهور اخوانی مصر روابط با رژیم صهیونیستی را حفظ کرد و به تل آویو سفیر فرستاد و در نامه خود به شیمون پرز، او را "برادرم" خطاب کرد. چنین مواضعی به هیچ عنوان مطلوب جمهوری اسلامی ایران نبود و از همین رو، هنگامی که تعدادی از جوانان مصری به ساختمان سفارت اسرایئل در قاهره یورش بردند، تهران از این جریان استقبال گرمی به عمل آورد. در میان گروه هایی که به سفارت رژیم صهیونیستی یورش آوردند، "محمود بدر"، فعال دانشجویی مصری هم حاضر بود، شخصیتی که بعدها به خاطر راه اندازی "جنبش تمرد" علیه اخوانی ها بیشتر شناخته شد. تاثیر او در جریانات مصر به حدی بالا بود که هنگام کنار زدن مرسی از قدرت و در بحبوحه بی ثباتی های این کشور، کاترین اشتون که به منظور تلاش برای حفظ آرامش طرفین به قاهره سفر کرده بود، با محمود بدر هم دیدار کرد. رسانه های ایرانی زمانی که محمود بدر تصویری از خود در کنار عکس سید حسن نصرالله منشتر کرد، بیشتر به او علاقمند شدند. شبکه العالم مصاحبه هایی از او می گرفت و بسیاری از تحلیلگران امیدوار بودند که بتوان از او به عنوان عنصر پرنفوذ طرفدار ایران استفاده کرد. ولی گذر زمان نشان داد که تفکرات بدر در مصر همچون صدر در عراق، متزلزل است.
محمود بدر اکنون طرفدار سرسخت دولت توتالیتر السیسی است و چشم خود را بر روی بسیاری از مسائل از جمله بخشیدن خاک مصر به عربستان (اشاره به واگذاری جزایر تیران و صنافیر) به کل بسته است. این همسویی او با دوست نزدیک امریکا و اسرائیل اوج ماجرای فاصله گرفتن بدر از محور مقاومت نیست. او به تازگی در صفحه توئیتر خود، دو توهینی زننده، نام ایران را در کنار ترکیه، امریکا با عنوان "سگ هایی" که قصد دارند در سوریه دخالت کنند، آورده است.
لزوم عدم حمایت از افراطیون حتی به صورت مقطعی
تجربه های بالا نشان می دهد که تکیه بر شخصیت های سیاسی تندرو که گاه مواضعی به سود محور مقاومت می گیرند، در بلند مدت نتیجه ای جز زیان ببار نخواهد آورد از همین رو بهتر است از تکرار این اشتباه جدا خودداری شود. نه در مصر و نه در عراق، نباید از شخصیت هایی که تندروی آن ها عینیت یافته، به امید اظهارات آن ها در تمجید محور مقاومت ، حمایت مالی و سیاسی شود.